Nieuws

Alphen aan den Rijn - Ik ben geboren en getogen in Weesp en dus geen echte Alphenaar. Maar goed,  ik woon hier al bijna achtentwintig jaar, dus het voelt inmiddels wel zo. Mijn vrienden hebben Weesp nooit verlaten en in al die jaren is een strijd over beide steden ontstaan waarin ik Alphen met hand en tand verdedig. Al een paar jaar nodig ik hen uit om mij op Hemelvaartsdag te bezoeken. Dat is er nooit van gekomen, maar dit jaar dus wel.

Voor de beeldvorming: het zijn jongens waar ik jarenlang mee gevoetbald heb en waar de kleedkamerhumor nooit uit verdwenen is. Als we bij elkaar zijn, beginnen ze altijd wel een keer over die gemiste kans waarbij ik voor open doel over kopte, waardoor we promotie naar de hoofdklasse misliepen. "Las ik nou dat er hier een familiedrama én een steekpartij in één week plaats hebben gevonden?", vroeg Jaap, de mondigste van de vier, voor hij mij begroet had. Ik knikte. "Dat heb je met grote steden, Japie." Ik glimlachte voorzichtig. "En wat stond er in Weesp in de krant? Dat de bakker één minuut te laat was open gegaan?" Jaap grijnsde en veranderde van onderwerp. "Nou, waarom staan we op het parkeerterrein van een voetbalclub. En krijgen we nog koffie?"

Wij groeiden op met het Joh. Van Damtoernooi, het jaarlijkse jeugdvoetbaltoernooi van onze club waar we ieder jaar naar uitkeken en waar we nog steeds over kunnen praten alsof het de Champions League was. Ik wilde hen vandaag laten zien hoe we dat in Alphen aanpakken. Toen we het terrein van ARC opliepen, hadden ze nog praatjes. "Ach jee, een voetbaltoernooitje. We zijn weer vroeg thuis jongens", riep Jaap. De anderen lachten net iets te uitbundig. Maar na de koffie werd het stiller. We liepen langs de velden, bekeken derby’s en zagen kinderen lol hebben in het funpark. "Anders lopen we even naar het bord met standen," zei Jaap al iets enthousiaster, "kunnen we zien waar de spannende wedstrijden zijn." Ik liet hem de app zien waar de uitslagen op stonden, terwijl we langs de plek liepen waar de teamfoto’s gemaakt werden. "Hé, is dat Kevin Blom?", Jaap wees naar de blonde scheidsrechter. "Fluit de finale, denk ik", antwoordde ik argeloos.

Na de prijsuitreiking bracht ik hen terug naar de auto. Jaap was druk met zijn telefoon op het moment dat ik hem een hand wilde geven. "Wacht," zei hij, "even de trainer van mijn zoon appen dat we hier volgend jaar absoluut bij aanwezig moeten zijn."