Blogs over Alphen

« Vorige - Volgende »

Rustgevend

5 februari 2013 - 17:42  •  Erik Boerefijn  •  reacties

Rustgevend

Alphen aan den Rijn -

Ze hield haar vouwfiets voor zich uit als een ridder zijn schild en baande zich een weg door de dichtbevolkte coupé. Ik stond nietsvermoedend naar buiten te kijken en luisterde naar een nocturne van Chopin. Rustgevend. Ineens begon iets of iemand me opzij te duwen. Ik draaide me om en daar stond ze. Met d’r vouwfiets tegen me aan te beuken alsof ik een zware koffer was die in de weg stond. Ze keek me aan met een dosis minachting die ik zelden eerder zag en zei: 'Moet u luisteren, deze plek is bestemd voor vouwfietsen’. Ik keek de vrouw aan en zweeg. Zij keek terug. Zuur, alsof ze haar kunstgebit die ochtend per ongeluk had vastgezet met Lactacyd.

Om ons heen hielden mensen hun adem in. ‘Mevrouw, ziet u niet dat…’ Maar ze weigerde me te laten uitpraten. ‘Deze plek is bedoeld voor vouwfietsen en bagage, wat begrijpt u daar niet aan?’ Deze dame bleek het type dat in de stiltecoupé een kruiswoordpuzzel maakt terwijl ze aan een appel knaagt met een geluidsniveau waarvan in Lech een koningshuisonvriendelijke lawine zou ontstaan, volledig overtuigd van haar eigen morele superioriteit. Het type dat anderen aanspreekt met ‘Zeg, moet u luisteren’, op het station net niet tegen je aan loopt, altijd dubbel geparkeerd staat en in de supermarkt weigert haar eigen boodschappen in te pakken. Soms, als ik 's ochtends op de fiets zit en weer door zo’n asociaal van links komend hoopje bijna opgedroogd babyboomoestrogeen in tennisoutfit wordt afgesneden, denk ik er stiekem aan om een fles zoutzuur over het naoorlogs stukje potentieel antiek leeg te gieten. Maar dat mag niet…

De trein naderde inmiddels MBO-station Lammenschans. Nog steeds stond ze te duwen. Toen ging het opeens heel snel. Zonder ook maar een seconde te aarzelen, pakte ik de pen die in m’n broekzak zat en stak die met een vloeiende polsbeweging in haar rechteroog. Daarna beet ik haar neus af, waardoor het strenge lichtblauwe montuurtje op de grond viel en sneuvelde onder de schoenzool van een lijkbleek geworden student. Dit verhaal is trouwens niet helemaal waar. Het ging iets anders. Op Lammenschans stapte de pinnige dame weer uit, nadat ze eerst nog een poging gewaagd had haar vouwfiets in de overbevolkte coupé uit te klappen.

Ik keek op m’n telefoon. Nog ongeveer tien minuten en dan zou dit onheilspellende tafereel bloedeloos eindigen in mijn geliefde Alphen. En ik luisterde weer verder. Naar Chopin. Rustgevend…

Fotograaf: Josh Walet
logo Alphens.nl