Blogs over Alphen

Alphen aan den Rijn -

Na zijn carrière als leraar - Beltman werkte jarenlang als docent lichamelijke oefening op de Alphense basisschool De Griffel - trad hij in dienst van de Nederlandse turnbond. Wanneer Beltmans pupillen, stuk voor stuk toptalenten, in zijn ogen onvoldoende presteerden, sleepte hij hen letterlijk aan hun haren door de gymzaal of sloeg hij de jonge meisjes in het gezicht. Ook bespuugde hij hen, smeet hen tegen de muur en liet hen voor straf van een turntoestel kletteren.

Beltman mergelde zijn toptalenten, vaak nog geen tien jaar oud, uit zodat zij zo laat mogelijk zouden gaan menstrueren; dat was beter voor het turnen. Ondertussen moesten de meisjes dertig tot vijfendertig uur per week trainen. Hij beulde hen af totdat ze uitgeput neervielen.

Verder was er de geestelijke mishandeling. Lachen was verboden, evenals het eten van snoep en het dragen van vrouwelijke kleding. Beltman foeterde de meisjes bij het minste of geringste uit en huilen was ten strengste verboden. Wie huilde, van verdriet of pijn, kreeg een scheldkanonnade over zich heen en werd vernederd. Beltman dreef ook een wig tussen de meisjes en hun ouders. Ouders waren niet bevorderlijk voor de turnprestaties van hun kinderen, meende hij. “Ouders zijn watjes.”

Toen de vader van een van zijn pupillen stierf, durfde het meisje niet te huilen. Maar haar verdriet was te groot en de tranen vloeiden toch. Beltman isoleerde haar in een kamer; de eenzame opsluiting moest haar een lesje leren.

Beltman indoctrineerde en manipuleerde en ontnam jonge meisjes hun persoonlijkheid en mensenrechten en onthield hen ouderliefde. Om nog maar te zwijgen van het feit dat hij hen belemmerde in hun persoonlijke groei en ontwikkeling.

Deze praktijken vonden onder andere plaats in de gymzalen van het Scala College en het Ashram College. In die zalen bevonden zich meestal alleen Beltman en zijn doodsbange turnsters. Ze waren verboden terrein voor ouders en anderen, waardoor hij ongestoord zijn gang kon gaan.

Inmiddels zijn acht vrouwen, die eind negentiger jaren en in het eerste decennium van deze eeuw werden klaargestoomd tot topturnster, naar buiten getreden met hun horrorverhalen. Naast fysieke schade ondervinden zij, net als de naar schatting honderd andere slachtoffers van Beltman, jaren na dato vooral psychische schade. Velen zijn niet in staat tot het aangaan van een relatie. Gehersenspoeld zijn zij verworden tot afstandelijke vrouwen die moeite hebben met communiceren. Sommigen komen er bovenop, anderen blijven een wrak.

Beltmans verweer luidt dat hij zich dit alles niet zo herinnert. Punt. De verklaringen vertellen dat hij levens heeft geruïneerd, maar daar heeft de Canadese turnbond geen boodschap aan. Het is aannemelijk dat, als hij in Nederland op het hoogste turnniveau kinderzielen kapot heeft gemaakt, hij dat overzee ook doet.

Ik vind dat Justitie de zaak over deze turnterreur moet uitzoeken en dat de nu 57-jarige Beltman voor het gerecht moet worden gesleept. Indien hij schuldig wordt bevonden, verdient hij celstraf en zou hij nooit meer met kinderen mogen werken.

Mijn vraag is nu: waarom gebeurt dat niet?

(Zie ook het boek De Onvrije Oefening van de Ter Aarse Simone Heitinga en Stasja Köhler. Laatstgenoemde woonde in een pleeggezin in Alphen aan den Rijn en daarna bij Beltman in zijn huis aan Het Marsdiep. Lees ook het hoofdartikel in nummer 10 van het magazine Helden: 'De Terreur Van Het Turnen'.)

Dennis Captein