Nieuws

Alphen aan den Rijn -

Hoe is Is Morus ooit begonnen?
“Mijn man, Rolando, en ik kwamen net terug uit Italië en werkten allebei in de winkel van mijn vader. Rolando had bedacht om samen een pizzeria te beginnen. Ik wilde dat helemaal niet. Ik heb vanaf mijn veertiende bij hotel Toor gewerkt en had de horeca wel gezien. Rolando wist me over te halen. We hadden ons voorgenomen dat het maar voor een paar jaar was. Daarna zouden we terug gaan naar Italië. Dat is niet gelukt; in augustus bestaat Is Morus 35 jaar. Is Morus is mijn kindje. Toen we begonnen bestond het restaurant alleen uit het smalle pijpelaartje. De keuken die er nu is, was er toen nog niet. Die zat op de plek waar nu de laatste twee tafels staan. Zo klein was het ook. Er stond een vierpits gasfornuis, de koeling stond boven en we hadden geen vaatwasser maar wasten buiten alles af met de hand. We namen reserveringen aan op een krijtbordje. Toen moesten gasten ook al eens wachten op een tafel. Zij zaten dan op de trap of stonden buiten maar het was heel informeel en gezellig. Nu hebben we een grote uitgebreide keuken en een reserveringsboek maar diezelfde sfeer is er nog steeds”.

Is Morus wordt wel eens als vreetschuur bestempeld, wat vind je daar van?
“Ik denk dat mensen iets al snel een vreetschuur noemen als het ergens altijd druk is. Dat is in ons geval zo. Gasten komen vaak bij ons omdat ze snel kunnen eten. Dit zou ik zelf soms liever anders zien, want hierdoor moet ik tegen andere gasten zeggen dat er plek is vanaf of tot een bepaalde tijd. Ons publiek bestaat voor 90 procent uit vaste gasten. Ik ben daar erg trots op. Zij blijven terugkomen voor het eten en de sfeer. Maar ook omdat we onze gasten kennen. Er komen soms gasten eten met hun kinderen terwijl ik deze mensen al ken sinds ze zelf nog in de kinderstoel zaten. Toen maakte ik met hen en nu met hun kinderen een ijsje. Onze gasten zijn een deel van Is Morus, en wij van dat van hen. Ik was laatst op een begrafenis en er kwamen allemaal foto’s voorbij uit het leven van de overleden persoon. Twee van die foto’s kwamen uit Is Morus. Ik vind dat heel indrukwekkend, het maakt me trots. Dat komt volgens mij niet voor in een vreetschuur”.

Jullie zijn wel opnieuw groter geworden, hoe bewaak je de kwaliteit?
“Na het pijpelaartje kwam de serre erbij. Vrij snel daarna hebben we een tweede pizza oven erbij gemaakt. Anderhalf jaar geleden is de keuken gemoderniseerd en praktischer ingedeeld. Dit was nodig om het eten op dezelfde kwaliteit en snelheid te kunnen serveren als dat men van ons gewend is. We hebben sinds vorig jaar een familiekamer en sinds een aantal maanden is de Cantina erbij gekomen. Over de Cantina hebben we lang nagedacht omdat we niet nog meer tafels neer wilden zetten waar mensen konden eten, het moest iets toevoegen. De Cantina is een idee van Francesco, mijn oudste zoon.  De Cantina is een plek waar gasten, tijdens het wachten op een tafel, gezellig wat drinken en vast wat lekkere hapjes krijgen. We merken ook dat het een plek is waar mensen elkaar ontmoeten op zaterdagmiddag of na het eten voor nog een borrel. Francesco en Giuseppe, mijn jongste zoon, besteden hier veel zorg aan. Ze kennen hun gasten en weten bijvoorbeeld welke wijn iemand graag drinkt of welke hapjes men lekker vindt. Ik ben daar zelf veel minder goed in, laat mij dat ijsje maar maken met de kinderen”.

Wanneer gaan Francesco en Giuseppe de zaak overnemen?
“Ze zijn al bezig om intern aandelen over te nemen en ze werken elke dag keihard mee. Ik denk alleen niet dat ik zelf ooit helemaal zal kunnen stoppen. Als ik over 15 jaar met mijn rollatortje door de zaak loop en ze missen een afwasser, dan ga ik staan afwassen. Het blijft toch een familiebedrijf. Ik merk wel dat ik ouder wordt. Rolando en ik willen tussendoor meer naar Italië. Dat is goed voor onze rust maar ook om de jongens de ruimte te geven om het op hun manier te doen”.

Je hebt 35 jaar lang 7 dagen per week gewerkt?
“Toen de kinderen klein waren heb ik een tijd niet gewerkt. Gelukkig had ik hulp, ‘tante Elisabeth’. Zij werkte vroeger voor mijn vader en was veertig jaar geleden al op mijn bruiloft. Zij zorgde voor de kinderen en dat alles in het huishouden liep. Inmiddels is zij tachtig en komt ze nog steeds elke week bij ons en eet regelmatig mee.  Ze mag niet meer werken maar ze kan niet stil zitten. Het blijft, ondanks haar leeftijd, een pittige vrouw”.

Veel mensen zien jou ook als een pittige vrouw, zoals jij door je zaak loopt.
“Ik kan ook best pittig zijn en snap dat ik soms onaardig overkom. Maar ik denk zelf dat ik best aardig ben. Het is altijd hectisch in de zaak en ik wil graag dat alles op rolletjes loopt. Misschien ben ik wel een Hollandse met een Italiaanse flair”.

Ik ben Lotte Scholts, 29 jaar waarvan 20 jaar woonachtig in Alphen aan den Rijn. Ik heb pedagogiek gestudeerd maar werk in de horeca en bezoek deze ook graag in mijn vrije tijd.