Blogs over Alphen

Alphen aan den Rijn - Het artikel in het AD van vandaag, zaterdag 2 december, zal de nodige reacties opleveren. In het artikel zijn onjuistheden opgenomen en nuances weggevallen, die ik hier toch graag noem. Op de website staat zelfs dat ik raadslid voor de VVD ben. Dat was ik tot 2013, nog een foutje dus!Ik heb in het bijna een uur durende interview, dat voornamelijk over huisartsen ging, aangegeven dat de zorgkosten de komende jaren tot onaanvaardbare hoogtes zullen stijgen. Voorspellingen lopen tot 40% van ons besteedbaar inkomen in 2040. We moeten dus keuzes maken, met een beetje minder hier en een beetje minder daar redden we het niet. Wij zijn in Nederland gewend aan zorg dichtbij van zeer hoge kwaliteit. Alles wat minder wordt, geeft aanleiding tot protest. Het is een illusie te denken dat we de premie laag kunnen houden én het huidige niveau van voorzieningen kunnen handhaven. De politiek moet keuzes maken, keuzes die ik in het huidige regeerakkoord node mis.  Het ziekenhuis in Alphen aan den Rijn is reeds lange tijd dicht; je kunt er niet meer blijven slapen, er is geen spoedeisende hulp. Grote operaties, opnames en ingewikkeld onderzoek vinden in Leiderdorp plaats. U moet dus 20 minuten rijden naar Leiderdorp om daar uw (overigens goede) zorg te ontvangen. Hier is de eerste efficiëntieslag dus vele jaren geleden gemaakt. Er zijn mensen die er nog steeds voor pleiten dat er in Alphen een compleet basisziekenhuis moet komen. Dat gaat echt niet meer. We zullen er aan moeten wennen dat we verder moeten reizen voor bepaalde vormen van zorg (zie ook het blog over de huisartsenpost).Er is nog een efficiëntieslag mogelijk. Daarvoor moeten regels en financieringsstromen worden aangepast. Er is nu een strikte scheiding tussen de financiering van de eerste lijn (huisartsen, apothekers, fysiotherapie) en tweede lijn (ziekenhuizen, specialisten). Dat staat verdergaande samenwerking en doelmatige zorg in de weg. Huisartsen en specialisten moeten meer gaan samenwerken in wat de anderhalve lijn  wordt genoemd. Zorg die door huisartsen buiten de praktijk en specialisten buiten het ziekenhuis geleverd kan worden in anderhalvelijnscentra. Denk aan onderdelen van de dermatologie, oogheelkunde, KNO etc, maar ook bepaalde vormen van onderzoek zoals een fietsproef.Ook op andere terreinen zijn bezuinigingen mogelijk. De doorgeslagen privacywetgeving, de verregaande c.q. te ver gaande veiligheids- en kwaliteitseisen, de onnodige administratieve handelingen, de bestuurlijke drukte, allemaal zaken waar fors bezuinigd kan worden (zie enkele voorbeelden aan het einde van dit blog).  We moeten meer investeren in e-health oplossingen. Waarom moet u elke keer naar de huisarts om uw bloeddruk te controleren, als u dat ook thuis kunt controleren, de meetwaarden naar uw huisarts kunt sturen en de huisarts op afstand de controles doet? In Gezondheidscentrum Dillenburg loopt reeds een succesvolle proef.Laat helder zijn: als huisarts sta ik er voor dat onze patiënten zorg krijgen van hoge kwaliteit. Maar we moeten er allemaal voor zorgen dat de zorg ook betaalbaar blijft, en dat gaat niet door achterover te gaan zitten en te wachten tot het voorbij gaat. Als u goede ideeën heeft, hoor ik ze graag.Addendum: voorbeeldenIk pak de privacywetgeving er even uit. De meeste mensen gaan er van uit dat artsen en andere zorgverleners die bij de zorg voor hen betrokken zijn, inzage hebben in de relevante gegevens, dat er op een zorgvuldige wijze met hun gegevens wordt omgegaan en dat de gegevens goed beveiligd zijn opgeslagen. Slechts een zeer klein deel maakt daar bezwaar tegen. Waarom moeten we alle mensen toestemming vragen? Waarom kunnen het niet omdraaien? We sturen iedereen een brief met wat er gaat gebeuren, en mensen die daar bezwaar tegen hebben kunnen dat binnen een bepaalde tijd kenbaar maken. Nu hebben we meerdere keren brieven gestuurd, artikelen in ons gezondheidsmagazine geschreven en ben ik elk consult een paar minuten kwijt om aan mensen die hier nog niet op gereageerd hebben te vragen of het goed is dat hun gegevens zichtbaar zijn  op de huisartsenpost als ze daar gezien worden. Hoe vaak is het mis gegaan, hoeveel rechtszaken zijn er gevoerd omdat de medische gegevens van een patiënt in verkeerde handen terecht is gekomen? Met andere woorden: welke gebeurtenissen rechtvaardigen een maatregel die zo veel tijd en geld kost?Nog een simpel voorbeeldje: we moeten tegenwoordig veiligheidsnaalden gebruiken om te zorgen dat wij ons zelf niet prikken. Dat is mij in 22 jaar nooit gebeurd (en bij ons in de gehele praktijk in de afgelopen 10 jaar volgens mij twee keer), maar we moeten nu 6 (!) keer zo veel geld uitgeven voor een doosje veiligheidsnaalden. En sinds ik deze naalden heb, heb ik mij zelf al twee keer geprikt, maar dat zal mijn onhandigheid wel zijn?.. ;-)Als wij tijdens de dienst op de post een foto willen laten maken om te zien of de patiënt een breuk heeft, moeten we de patiënt doorsturen naar de Spoedeisende Hulp van het ziekenhuis. Overdag kunnen we wel gewoon een foto aanvragen, maar er zijn geen landelijke regels voor het aanvragen van een foto door de huisarts in de avond-, nacht- en weekenduren. Vreemd toch? Hier laat ik het maar even bij, maar er zijn veel meer voorbeelden van inefficiëntie te noemen.