Blogs over Alphen

Alphen aan den Rijn - Is nou echt iedereen gek geworden? Ik dacht alles wel te hebben gezien in het verkeer, blijkbaar niet.

De afgelopen weken waren weer één groot feest, maar laat ik eerst nog even in het kort iets zeggen over mijn vorige blog. Het was leuk geweest als het enige impact had gehad, als ik dit jaar iets meer fietsen met werkende verlichting had gezien, minder (liefst geen natuurlijk) gebruik van mobiele telefoons in het verkeer en wat meer mensen die aandacht schenken aan hun omgeving. Het mocht niet zo zijn, en dit jaar verbaas ik mij er nog harder over dan vorig jaar.

School
Een mooi voorbeeld, ik breng mijn zoon naar school (het Palet) en vanaf daar rijd ik vanuit de Sumatrastraat de Ambonstraat in. Wat ik elke ochtend doe als ik mijn zoon wegbreng is de bovenstaande route volgen en naar het oude stadhuis rijden, daar zet ik mijn auto stil, kan ik 2 Pokestops draaien (jaja ik speel Pokemon en nee niet als ik rijd) en vanaf daar vervolg ik mijn weg. Nou zit in de Sumatrastraat een school, MBO Rijnland, maar het is een doorgaande weg voor de leerlingen van het Groene Hart Lyceum en dat weet ik en daar hou ik dus rekening mee. Kan weinig fout gaan zou je denken.

En daar kwam de eerste, op zijn transportfiets, 1 hand aan het stuur (want met zijn andere hand had hij zijn telefoon vast), hoofd naar beneden, oordopjes in en ik zag het alweer gebeuren. Het enige wat ik zo snel kon doen was stil gaan staan (en ik heb nog steeds geen onzichtbare auto, het is nog steeds de jeep die ik vorig jaar ook al had). Toen hij vlak voor mijn auto fietste heb ik een klein tikje op mijn toeter gegeven, hij schrok zich kapot zou je denken, helaas was niks minder waar. Blijkbaar stond zijn muziek zo hard dat hij ook mijn toeter niet hoorde, pas toen hij voorbij mijn auto was viel ik op (grote jeep met lichten aan en het was nog niet eens donker), pas op dat moment schrok hij een klein beetje en fietste door met zijn telefoon in zijn hand en zijn dopjes in. Mocht diegene dit lezen (of zijn ouders) realiseer je eens hoe makkelijk dit totaal anders af had kunnen lopen. Ik kan nu allerlei verschrikkelijke voorstellingen maken, laat ik dat nu even niet doen, misschien iets later nog.

De dag erna zelfde route, er komt (al met te hoge snelheid, je mag maar 30 daar en er zit een school maar helaas is nadenken voor sommige mensen wat moeilijk) een auto aan. En ja hoor, ik ga stil staan want ik zie het alweer gebeuren, hoofd naar beneden, ik zie zijn telefoon, 1 handje aan het stuur en te hard rijden, hij zag mij niet. Maar hij zag ook de leerlingen van Mbo Rijnland die daar liepen en fietsten niet, die hadden de auto gelukkig door en waren op tijd op de stoep of stopten, toeteren hielp niet, stug hard doorrijden. Ook hier mag iedereen zelf een voorstelling bij maken, probeer eens iets met 2 voetgangers en 2 fietsers, ziet iedereen het plaatje voor zich ?

Dan hup op naar de volgende, maar dit keer ga ik het hebben over iets wat gebeurde in de middag.

Het was rond een uur of 3, zonnetje, het was lekker weer. Ik rijd vanuit het Burgermeester Visserpark richting de T-splitsing Stevinstraat / Javastraat (vanaf het oude stadhuis richting centrum voor het niet weet, links achter mij het oude stadhuis en voor het verkeer van links is er dus genoeg overzicht, grote auto, niet te missen zou je zeggen. Er komt een groep jongeren aangefietst, ik schat ongeveer 15 fietsers. Breeduit over de weg zodat ik er niet langs kon, dat zag ik al. Knipperlicht aan om naar links te gaan, ik zet mijn auto vast dwars op de weg (rechts was vrij) eens kijken wat er ging gebeuren. En op dat moment had ik nog goede hoop, maar dat werd grondig de grond in getrapt toen ik merkte dat geen enkel persoon in die groep mij gezien had, en op het moment dat die groep een meter of 5 van mij vandaan was vol op mijn toeter geramd, dat is pas het moment dat ze mij zagen, een paar schrokken ervan maar er zaten er ook een aantal bij die er boos om werden omdat ik ze in de weg zat. Ik heb enkele behoorlijk vervelende ziektes naar mijn hoofd gehad.

En ik kan zoveel voorbeelden geven over dit soort situaties, dan wordt het geen blog maar een boek, een heel vervelend boek.

Licht
In mijn vorige blog ging het over licht, daar toch nog een stukje over. Het is vroeger donker, en er zijn zoveel mensen die of geen licht hebben op hun fiets, het niet gebruiken of denken dat het licht van hun de telefoon in de hand wel genoeg is. Als automobilist kan ik verzekeren dat dat niet afdoende is.

2 fietsers naast elkaar op de Emmalaan in het donker, 1 met verlichting en 1 zonder. Preventief rijd ik (mits er geen tegemoet komend verkeer is natuurlijk) met groot licht. Diegene met licht rijdt rechts, diegene zonder ging al slingerend over de Emmalaan, dankzij mijn grote licht zag ik hem op tijd, op zijn fiets, zonder licht en in het zwart gekleed. Even niet goed gezien, fietser inhalen, en daar had dat tikje kunnen zijn. Onderuit, hoofd op de stoeprand. Voor de fietser en zijn familie had dit vervelend kunnen zijn, misschien wel erg, of zelfs impact voor het leven. Wel eens op een begrafenis van een kind of tiener geweest ? Ik kan je vertellen dat het hartverscheurend is. Maar ook deze keer liep het goed af.

En dan hebben we nog de overige idioten in de ochtend, oordoppen in, hoofd naar beneden, turend naar het een scherm wat ze eigenlijk niks belangrijks vertelt maar blijkbaar beter is dan even opletten. Oversteken zonder te kijken, niet alleen bij mij, vaak genoeg rijden er 2 of 3 auto’s en ze zien ze niet, 1 automobilist die verwacht dat ze stoppen, of die ene die ik eerder noemde die ook al naar zijn schermpje tuurde. Horen jullie ook al een ambulance ?

Had ik iets gezegd over de idioten die altijd even denken snel in het donker in donkere kleding achter uit parkerende auto te moeten lopen? Of fietsers zonder licht?
Voor wie denkt dat als het fout gaat het aan de automobilist ligt, jullie zijn niet te zien. Voor wie het niet gelooft, kom eens naast me zitten in de auto, dan zal ik je laten zien hoe zichtbaar dat soort figuren zijn. Nog even en het is weer donker als ik mijn zoontje naar school breng, en aangezien het dit jaar erger gesteld is met mijn mede weggebruikers dan vorig jaar houd ik mijn hart vast.

Sneeuw
En nu hebben we een paar dagen sneeuw gehad, heerlijk! Ik kan er ontzettend van genieten, het geknisper als je er doorheen loopt, alles ziet er zo rustig uit. En daar komen ze weer, het peloton idioten.

Als eerste, het kan glad zijn op de weg, heel erg glad. De remweg van auto’s kan langer zijn, zeker met wat er de laatste paar dagen gevallen is. Wat moet je als fietser, wandelaar en scooterrijder dan niet doen? Een paar tips: Niet 'even snel' oversteken, en dan heb ik het niet over een zebrapad (en dan nog geef duidelijk aan dat je over wilt steken met dit weer) maar op plek waar je niet over hoort te steken. 'Even' snel voor een auto langs rennen, alleen vandaag heb ik dat al een keer of 5 gezien. Ging elke keer maar net goed, bij de laatste zat er nog maar een meter tussen denk ik.

Denk alsjeblieft na, een gebroken been is vervelend, een paar gebroken armen ook (want dan kan je moeilijk met je telefoon spelen hoor!)  Maar nog erger vind ik het voor de ouders die een telefoontje krijgen van de politie of ze aan de deur krijgen 'Wij willen even met u praten'. Jouw ouders (of misschien wel partner) moeten dan omdat jij niet wilde uitkijken, niet wilde nadenken, geen licht op je fiets wilde, omdat jij liever met je gezicht in je telefoon zat, omdat jij slingerde over de weg of omdat jij te hard reed je ouders, vrienden en familie bellen dat jij er niet meer bent.

De uitvaart regelen, kaarten sturen, muziek uitzoeken, honderden keren horen hoe erg mensen het wel niet voor ze vinden en na afloop als iedereen weg en zij naar huis gaan en thuiskomen in een huis waar iemand ontbreekt zich realiseren dat jij één of meerdere van de eergenoemde dingen hebt gedaan. Een bord minder op tafel, zich afvragen of ze die kleren in de wasmand nog moeten wassen, hoe zit het met de boodschappen, hoeveel moet er nu gehaald worden?  Dat ene klusje in huis wat ineens blijft liggen, die stilte op je geboortedag.
Nou ja stilte, ik denk dat er veel mensen huilen op die dag in plaats van een stuk taart te eten. Was dat ene whatsappje je zoveel waard? Oja, daar kunnen je ouders, partner of vrienden ook nog naar kijken, dat laatste whatsappje wat je stuurde, en ze kunnen terug sturen wat ze willen, je antwoordt nooit meer.

Kijk uit, zorg dat je veilig aankomt waar je moet zijn, kijk ook uit voor een ander, want als ik je voor je sodemieter rijd is mijn leven ook naar de knoppen.