Blogs over Alphen

Alphen aan den Rijn -

Trek, dus, in zo’n versgetapte goudgele rakker. En na het zien van de RTL-uitzending met oppergastheer Meneer Reimers durfden we wel weer eens een poging te wagen. Dus gingen we opgetogen en met de lente in onze bolletjes op het terras van De Zaak zitten. De uren verstreken en heel gek, we zagen helemaal niemand in de zo kenmerkende zwarte bedieningskledij langslopen. De uitdrogingsverschijnselen begonnen nu serieus te worden, de zon was allang weg en we besloten maar om naar binnen te strompelen. Daar zagen we ineens heel veel meisjes met zo’n zwarte outfit, die mij – die gek die dacht op het terras bediend te kunnen worden - allemaal een beetje leken uit te lachen. Het was hier toch verbouwd? Nou ja, wat maakt het ook uit…

Terwijl ik om me heen kijk, zie ik een blonde serveerster grote passen maken. Het leek er net op alsof ze het verschrikkelijk druk had met het mensen naar de zin te maken en heel stiekem wist ik het al zeker: er was hier iets veranderd. En ze had ons nu wél zien zitten, maar was alweer weg. Spoorloos. Een kwartier later kwam ze naar ons tafeltje. Ze had een leuke tattoo in d’r nek. Iets met ‘Mitchell’ en een streep erdoor, ofzo. Ze had het natuurlijk zó druk gehad net, dat ze gauw wegging zodat ze ons eerder kon helpen! Een kwartier later zaten we nog steeds aan hetzelfde tafeltje. Zo droog als een mummie.

“Wat mot je?” Alsof De Zaak ineens Een Iglo werd, zo koud had ik het ineens. Ik kromp ineen als een slak na een zoutaanval en wilde nog maar één ding: weg hier! Haar blik doorboorde me als een harpoen een walvis en met overslaande stem en licht snikken kwam ik tot een bijna decibelloos “twee biertjes, alstublieft”. Haar zwijgen was dodelijk efficiënt en even dacht ik dat ze naar me gromde. Soepel draaide ze zich om en als een soldaat uit het Rode Leger marcheerde ze naar de volgende tafel met haar Game Boy-achtige apparaat. Ik durfde niet meer te kijken… Al een minuut of tien had ik m’n ogen dicht. Wat zou er gebeuren? Ze zou terugkomen… Alhoewel, bij De Zaak wist je het maar nooit… Nee, ze zou terugkomen. Degene waarmee ik een pilsje wilde gaan drinken, zat nu al een kwartier op het toilet en ergens bekroop me het gevoel dat hij niet meer terug ging komen.

Een oorverdovend kabaal deed mijn trommelvliezen in shock raken. In een reflex open ik m’n ogen. Ze was alweer uit het zicht verdwenen en voor me stonden twee halflege biertjes op doorweekte viltjes. Met een mandje ernaast, daarin twee pepermuntjes en een bonnetje. Prijs: € 5,40. Zonder twijfelen leg ik vijftig euro in het mandje, kijk om me heen of ze toevallig niet in de buurt is en zet het op een lopen. Weg hier! Blijkbaar hadden ze m’n column gelezen en op gepaste wijze wraak genomen. Maar hadden al die andere mensen dan ook een column geschreven? Overal zag ik geërgerde blikken en lege tafeltjes. Die Reimers neem ik niet serieus meer, trouwens.

Dit waren m’n duurste pilsjes ooit: ik mot niks meer…