Blogs over Alphen

Alphen aan den Rijn -

Tegenwoordig moeten advocaten knokken voor hun geld, want het is crisis. Het mooie uurtarief is niet langer regel. Steeds meer letselschadeadvocaten gaan daarom op de Amerikaanse toer en bedingen een percentage van de uiteindelijke schadevergoeding. Dertig procent is gangbaar.

Dat heeft voor- en nadelen voor cliënten. Voordeel: advocaten moeten echt werken voor hun geld. Immers, geen schadevergoeding, geen fee. Nadeel: het is oorlog en in oorlog is alles geoorloofd. Dat betekent dat de slachtoffers de walgelijke suggesties van hun advocaat moeten accepteren. Ook als ze daar niet voor de volle honderd procent achterstaan.

En dus wakkert de advocaat van de slachtoffers het vuurtje berekenend aan. Bij Tristan is niets te halen, want hij is dood. Dan blijven er drie opties over.

1. De ouders van Tristan. Juridisch gezien kansloos, want Tristan was meerderjarig en voor zijn wapens, die in hun huis lagen, had hij een wapenvergunning.

2. Degene die de vergunning aan Tristan heeft verstrekt. Tja, de naam van die man of vrouw is nog niet bekend. Tenminste niet bij ons, het gepeupel. Geloof me, in ambtelijke kringen is al lang en breed bekend wie deze persoon is. Om die naam boven tafel te krijgen moet de advocaat in kwestie de ambtelijke molen in en in die contreien hoeft hij niet op medewerking te rekenen. Om de naam te ontfutselen, moet de advocaat echt aan de slag. Het zal hem uren, dagen, weken of zelfs maanden kosten. En het is maar de vraag of dit werk zal lonen. Immers, no cure, no pay.

En dus heeft hij gekozen voor optie 3: de zogeheten vriend waartegen Tristan zou hebben gezegd met welke gedachte hij speelde.

De advocaat is meedogenloos. Het leven van ‘de vriend’ is geruïneerd. Zijn naam duikt momenteel overal op op het internet. Geen werkgever die hem ooit zal aannemen. Dat heeft die advocaat alvast voor elkaar gekregen.

Maar die kennis, vriend of vage weet-ik-veel-wat… Hij heeft dit nooit gewild, kon niet geloven dat Tristan dit echt zou doen (wie wel?) en maakte de afweging dat het niet waar kon zijn. Naar eer en geweten.

Toch moet hij aan het gas. De advocaat is hongerig, wil geld, veel geld. Genoegdoening voor de slachtoffers? Dat interesseert hem geen reet. Gewoon geld, daar gaat het om. De hypotheek en de BMW 740i moet worden afbetaald en iemand moet dat doen. En verder? Niks. Punt.

Een half jaar geleden hadden we een advocaat die namens de slachtoffers geld eiste van de overheid. Want de hulpdiensten zouden te laat gearriveerd zijn bij de Ridderhof. De politie arriveerde na 7 minuten en 33 seconden (pak me niet op een seconde meer of minder), maar de advocaat had de route met zijn Porsche 911 nagereden en was op 6 minuten en 12 seconden uitgekomen. “Als de politie die tijdwinst had geboekt, zouden er onherroepelijk minder slachtoffers zijn geweest. Dit moet een aardige schadevergoeding opleveren. Tja, en dertig procent daarvan is voor Bassie.”

Het is toch om kotsmisselijk van te worden?

Dennis Captein

Deze column is geschreven voor en geplaatst in het Alphens Nieuwsblad