Blogs over Alphen

Alphen aan den Rijn - Zelf hou ik van muziek, dus ga ik niet naar een hardcorefeest. Ook met korfbal heb ik niks, dus ben ik zelden tot nooit te vinden op een korfbalveld. Ik mag graag een biertje drinken, maar van de stank in Zoeterwoude word ik misselijk. Dus ga ik daar niet wonen. Ik heb liever niet een smerige hondengeur in huis, dus hou ik niet zo’n superstoere Staffordshire Bull Terrier op een veel te klein flatje. En als ik niet zou roken of er een hekel aan zou hebben, zou ik niet naar kroegen gaan waar gerookt mag worden, simpel. Dan zou ik lekker naar een kroeg gaan waar meer van die chagrijnige radicale anti-rokers zitten die vinden dat rokers een hogere premie voor hun zorgverzekering zouden moeten betalen en liever een rookvrij Nederland dan een hongervrije wereld zien. Roken is staatsvijand nummer één geworden en dat zullen ze weten ook, die smeerpijpen van een rokers. Je kunt je de tyfus slikken, spuiten, snuiven en zuipen, bijna exploderen van de Red Bull, overlopen van supplementen en hormonen, elke dag McDonald's eten, in een asbak als Hoogvliet gaan wonen of elke dag pasgeboren hamsterbaby's aan je slang voeren: als je maar niet rookt. En niet alleen rokers zijn vogelvrij. Ook de kroegbaas die de behoeften van z'n klanten kent en roken in zijn kroeg oogluikend toestaat. Want: het is de wet. We leven in een Stivoro-dictatuur, waarin roken in openbare ruimten slechts is toegestaan in hermetisch afgesloten gevangenisjes. Er zijn zelfs mensen die vinden dat roken in huis verboden zou moeten worden omdat de huismijt, mug en strontvlieg ook recht hebben op een rookvrije omgeving.  Ooit sprak ik iemand die vond dat rokers geen enkel recht hadden op een medische behandeling of levensverzekering. Niet veel later kreeg hij een ernstig motorongeluk. Hij wilde stoer zijn en haalde dus veel te hard in met zijn diep grommende sportmotor. Door alle zeer kostbare operaties kan hij nu weer een beetje lopen. Maar: hij rookte niet. Als in The Royal Bar de asbakken op tafel werden gezet, mocht je lekker binnen een sigaretje roken. Ik heb ze niet geteld, maar zeker de helft van de aanwezigen stak rustig een peukje of een sigaartje op. Maar nu staat David Shoshan, de eigenaar, op de radar. Maar liefst twee boetes heeft hij al te pakken. Eén omdat er in zijn tent werd gerookt. Dus liet David daarop keurig een rookruimte bouwen: zo'n afsluitbaar hokkie met een professioneel afzuigsysteem. Rokers blij, niet-rokers ook, algeheel geluk, zou je denken.  Maar Davids rookhok was niet goed genoeg. Vier weken na de plaatsing ervan, kwam er wéér een controleur. En omdat de deur van het rookhokje even niet goed dicht zat, een nieuwe medewerkster in al haar enthousiasme wat asbakken wilde legen en was vergeten dat ze niet in het hok mocht komen, kreeg David zonder pardon opnieuw een boete. Natuurlijk liet David die deur dezelfde week nog repareren. Maar slaan we niet een klein beetje door? Roken is staatsvijand nummer één geworden, maar als er iemand crasht tijdens een autorace, is het ineens een ongeluk. Niet-roken is bijna belangrijker geworden dan brandveiligheid. En al zou je als kroegbaas vijf meisjes van dertien in dienst hebben, lekker boeiend. Als er maar niet binnen gerookt wordt.  De helft van de cafébezoekers staat nu weer buiten te roken. En daar hoor je ze niet over, ze klagen niet. De meesten beseffen echt wel dat het hun eigen ongezonde keuze is. Ze accepteren het feit dat ze hun liefhebberij maar buiten moeten koesteren. Of in een hermetisch afgesloten vierkante meter. Zolang dat nog mag, van de Stivoro-dictatuur.