Blogs over Alphen

« Vorige - Volgende »

Mag het ietsje minder?

7 juni 2013 - 06:07  •  Harry Slagter  •  reacties

Mag het ietsje minder?

Alphen aan den Rijn - Het is opvallend hoe de media tegenwoordig bepaalde soorten nieuws onder onze aandacht proberen te brengen. Bij het minste geringste voorval worden alle superlatieven uit de kast getrokken om maar zo sensationeel als mogelijk de voorpagina's of de nieuwsprogramma's te halen. In de afgelopen week zijn me een paar gebeurtenissen opgevallen waar ik grote vraagtekens zet bij deze manier van verslaggeving. Het begon al met de verdwijning van oud volleybalster Ingrid Visser en haar partner Lodewijk Severein in het Spaanse Murcia, zelfs de landelijke pers ging mee in het publiceren van onjuiste informatie gebaseerd op aannames en geruchten. Speculaties in de lokale Spaanse pers werden rücksichtslos overgenomen en in tegenstelling tot bijvoorbeeld bij het koninklijk huis, werd de uitdrukkelijke wens van de familie van de slachtoffers genegeerd om enige terughoudendheid te betrachten in de verslaggeving. Niet alleen de privacy van de betrokken personen werd met voeten getreden, ook alle normen van fatsoen moesten blijkbaar wijken om toch maar zo smeuïg mogelijk de meest afschuwelijke details van deze gruweldaad te publiceren en op die manier kijkers en lezers te trekken.  Ook wat betreft de berichtgeving rondom de verdwijning van de Alphense Gosia Orszulik zet ik mijn vraagtekens bij het journalistieke nut van het naar buiten brengen van verschillende, vooral op sensatie gerichte mededelingen. Met geen enkel respect voor de nabestaanden werden ook hier de meest wilde verhalen, zonder enige schroom, voor het voetlicht gebracht. Het laatste onderwerp waar bijna niet aan te ontkomen was in zowel de landelijke als de plaatselijk pers, was het voorvalletje bij de plaatselijke Alphense Boys. Als je de verschillende media moest geloven was er die middag geschiedenis geschreven in Alphen en zou zondag 2 juni in het rijtje bijgeschreven worden van : Waterloo, de slag om Stalingrad, Pearl Harbour of als filmscript zou kunnen dienen voor de nieuwe film: Een topklasse te ver. Totale veldslag, was de kop in het plaatselijk nieuwsblad en zelfs het AD deed mee in de hysterie omdat toevallig de landelijke bekendheid Kees Jansma er bij betrokken was. Natuurlijk was de landelijke rioolkrant, de telegraaf, er als de kippen bij en kwam al met vermeende criminele activiteiten binnen de tegenstander van zondag, Haaglandia. Eerlijk gezegd begrijp ik al die ophef niet zo. Wil het hele voorvalletje niet bagatelliseren maar na het bekijken van de beelden kon ik eigenlijk weinig schokkends ontdekken. Ja er vallen enkele klappen maar verder vooral beetje duw en trekwerk en hoop mensen die staan toe te kijken, eigenlijk een regelmatig voorkomend beeld in het uitgaansleven. Waarschijnlijk had dit alles de landelijke en plaatselijke pers nooit gehaald als er geen camerabeelden van waren gemaakt en als de hele samenleving niet zo gekneed was voor het ontvangen van dit soort nieuws. Sport is nu eenmaal emotie en een gezonde dosis agressie hoort daar ook bij. In de moderne samenleving lijkt het wel of alles dood gepraat moet worden en er geen ruimte meer is voor deze, toch zo natuurlijke vorm van emotie. Ik ga hier natuurlijk het gebruik van geweld niet goed praten maar vraag me wel af of de oorzaak ook niet ligt bij het van kinds af aan al proberen te onderdrukken van agressie door de geitenwollensokken terroristen en daardoor, als het dan eens tot een uitbarsting komt, niet veel heftiger is dan noodzakelijk. Ergerlijk zijn alle reacties op de diverse multimedia. Natuurlijk was te verwachten dat de dood van grensrechter Richard Nieuwenhuizen erbij gesleept zou worden en verder stond ik versteld van hoe veel van die vredelievende zedenpredikers zichzelf schuldig maakte aan opruiend gedrag van ook weer agressie opwekkend werkt. Naast de bekende racistische uitingen werd het geloof erbij gehaald en zelfs in het misbruik van kinderen binnen de katholieke kerk zag iemand een reden om dit maar te gebruiken als aanknopingspunt. Discussies liepen soms zo hoog op dat het leek op een verbale oorlog, veldslag of etnische zuivering om ook maar eens wat superlatieven te gebruiken. Getuigen die achteraf op de lokale tv hun zegje mochten doen, acteerden alsof ze aanwezig geweest zijn bij de zoveelste aanslag ergens in Irak en tientallen losgerukte armen en benen in de rondte hebben zien vliegen. Voor hen is het te hopen dat ze nooit in een echt ernstige situatie terecht komen. Ik hoop wel dat de pers in het algemeen snel tot inkeer komt en niet langer blijft volharden om met goedkope sentimentele berichtgeving te komen maar weer terug gaat naar waar de journalistiek voor bedoeld is namelijk het verstrekken van informatie wat er echt toe doet. Er zijn voorbeelden genoeg te vinden van zaken waar de berichtgeving overduidelijk te kort schiet denk daarbij aan de schrijnende gevallen binnen de zorg, het gedonder met die Fyra of de snel toenemende wurggreep vanuit Brussel op onze samenleving. Dichter bij huis zou een stukje gedegen onderzoeksjournalistiek op zijn plaats zijn rondom het failliet van de lage zijde plannen, de verspilling binnen Participe of de juridische opzet rondom de golfclub. De opgeklopte berichtgeving, met als enige doel de roep naar sensatie mag dus wel ietsje minder wat mij betreft..

Fotograaf: Josh Walet