Politiek - ChristenUnie

Alphen aan den Rijn -

Terwijl alle veiligheidschecks worden gedaan en we met een klein groepje via diverse toegangspoorten worden toegelaten tot in het hart van de gevangenis, realiseer ik me dat ik dit wel in politieseries op tv heb gezien, maar nooit zo aan den lijve heb ondervonden. Eenmaal helemaal binnen bekruipt me een claustrofobisch gevoel, een onaangename tinteling over het besef dat je hier niet zomaar de deur uitloopt. Ik schud het af en ga onderweg naar de koffie en het informatieve gesprek waarvoor we hier met z’n allen zijn gekomen.

Het gesprek van de dag gaat over Parijs, extra beveiliging van AZC’s en onderlinge spanningen tussen vluchtelingen. Die blijken er niet of nauwelijks te zijn. Wel zitten de vrouwen ’s nachts veilig achter slot en grendel, om problemen te voorkomen. De jongste, een meisje van 16, wordt daar vergezeld van haar vader.  Ik probeer me haar situatie voor te stellen, maar besef ook dat ik daar hopeloos in faal.

Dit werkbezoek voelt echter ook als een mijlpaal in een zeer langlopend traject. Meer dan een jaar geleden is de ChristenUniefractie in Alphen aan den Rijn begonnen met concrete acties met betrekking tot vluchtelingen en statushouders. Na een ‘rondje langs de velden’ bleek dat het Diaconaal Platform Alphen (DPA) en het Open Venster van elkaar wisten dat er hulp werd geboden. Vanuit de gemeente is er een ambtenaar beschikbaar om zaken te regelen en verder zijn er heel veel (particuliere) initiatieven om mensen te laten inburgeren en op weg te helpen.

De ChristenUniefractie vond het heel spijtig om te moeten constateren dat die activiteiten meestal los van elkaar plaatsvonden en heeft bovengenoemde partijen in gesprekken met elkaar in contact gebracht. Met het oog op de steeds uitbreidende groep statushouders is een plek voor al deze vrijwilligers op de sociale kaart van  Alphen zeer wenselijk. Dat verzoek ligt bij de wethouder en de betrokken ambtenaar.

DPA heeft het initiatief genomen om de stichting ‘Nieuwe Alphenaren ‘ op te richten, om alle activiteiten uit alle richtingen te kanaliseren en efficiënter te laten verlopen. Dat dit inmiddels goed werkt, valt mij de volgend ochtend op. Tijdens het werkbezoek werden de raadsleden ontvangen in de ‘welkom-winkel’ van het Rode Kruis, waar duidelijk werd aangegeven dat er veel behoefte is aan mannenkleding en –schoenen. De ochtend na het werkbezoek, op zondag in de kerkdienst in BapNoord in het Ashram, hoor ik diezelfde oproep van het podium komen. De liturg leest de tekst voor die ik van de Rode Kruis-vrijwilliger een dag ervoor ook zo heb gehoord. En hij voegt er laconiek aan toe dat ze ook nog wel wat handjes kunnen gebruiken om de ontvangen spullen te sorteren. Korte lijnen en veel samenwerking, dat is wat we nodig hebben in deze uitzonderlijke tijden.