Politiek

Alphen aan den Rijn -

In plaats van te investeren in al dit kleinschalige, mooie, erfgoed koos het bestuur ervoor geld te pompen in grootschaligheid aan de Hoge Zijde. De omgeving rond het Thorbeckeplein veranderde hierdoor in het episch centrum van mislukt overheidsbeleid. Besmeurde panden door graffiti, leegstaande winkels en maar weinig onderhouden bestrating escaleerde tot één van de minst leefbare terreinen van de gehele gemeente. Falend overheidsbeleid door het najagen van grootschaligheid, terwijl uit tal van onderzoeken al is gebleken dat mensen een kleinschalige omgeving nodig hebben om zich prettig en verantwoordelijk te voelen. Het oude Alphense stadshart is desastreus verwaarloosd door falen van bestuurders afkomstig van alsmaar dezelfde partijen.

Woningen en werk
Hetzelfde geld voor de woningen in de gemeente. Er is altijd aandacht voor woningbouw en vooral nieuwe woningbouw, kijk maar naar Kerk en Zanen, allemaal nieuwbouw. Terwijl rond het centrum en in Alphen Noord er nooit naar de bestaande woningen wordt omgekeken. Juist op de plekken waar men een tekort aan leefbaarheid ervaart, daar had het bestuur de afgelopen decennia moeten investeren in de bestaande bouw. Zo zie je ook dat op de plaatsen waar de leefbaarheid de afgelopen jaren in het geding is gekomen, de woningen van aanzienlijk lagere kwaliteit zijn. Dit komt alleen maar omdat er geen oog is voor onderhoud van het bestaande, voor de woningen en buurten die vroeger als toonbeeld van de gemeente gelden. De gemeente heeft alleen maar aandacht gehad voor de grootschalige woningbouwprojecten in dure - nieuwe - buurten, maar te weinig gezorgd voor woningen die voldoen aan de vraag van de bevolking. Achterin Kerk en Zanen komen prachtige gezinswoningen van bijna een half miljoen euro uit de grond om mensen te voorzien van een huis, maar de roep om sociale huur- en arbeiderswoningen voor nog niet de helft van dit bedrag, lijkt ongehoord. Daarmee zeg ik niet dat er geen woningen nodig zijn voor mensen die het geld hebben om te investeren in wonen, maar dat er juist aandacht nodig is voor die mensen die zich willen vestigen in Alphen aan den Rijn, maar dat momenteel niet kunnen bekostigen.

Dat brengt tevens een volgend essentieel punt voor een leefbaar Alphen aan de orde: het tekort aan werk in de gemeente en de landelijke trend in de werkloosheid. Wat doen mensen als zij zich niet verantwoordelijk voelen om arbeid te verrichten? De consequenties die werkloosheid op een gezin, maar ook op een individu hebben, zijn onmeetbaar groot. Veelal niet direct zichtbaar, maar vaak toch waar te nemen in consumptie en consumentenvertrouwen, wat op haar beurt invloed heeft op de productie van bedrijven.

Jeugdwerkloosheid brengt daarbij minstens evenzo negatieve gevolgen met zich mee. Goed gemotiveerde jongeren die een studie afronden, moeten zich gevonden zien op de arbeidsmarkt, maar komen steeds vaker niet aan de bak. Zo zijn er landelijk nu dubbel zoveel werkloze jongeren als in 2008; waarvan sinds 2004 niet meer zoveel hoogopgeleide. Dat is een schande voor een land dat zoveel kennis behelst, het zou goed zijn om bedrijven de ruimte te geven om te investeren in deze toekomstrijke jeugd in plaats van hen via belastingverhogingen de bijstandsuitkeringen van deze jongeren te laten betalen. Nu trekt de jeugd weg uit Alphen, omdat het voor hen niet interessant is in Alphen te wachten op een baan. Zonder talent komt deze stad echter nooit van de huidige mislukte bestuurscultuur af. Talent moet zich hier kunnen ontplooien, ook in deze gemeente.

Lastenverzwaringen
Het moge duidelijk zijn dat het verhogen van de belastingen voor ondernemers en zelfstandigen niet bijdraagt aan de lokale economie, maar juist tegenwerkt. Plannen om de inkomsten van de gemeente te verhogen door deze bedrijven meer te belasten met ontroerende zaak en precario belastingen zijn altijd linkse hobby’s geweest, als zij maar bewerkstelligen dat de overheid haar subsidies kan blijven verstrekken. Subsidies die overigens in steeds minder gevallen het maatschappelijk belang dienen. Steeds vaker zijn subsidies tegemoetkomingen voor men die vindt dat zij teveel belasting betaald. Nu ook weer een typisch voorbeeld: gratis parkeren in ruil voor verhoging van de OZB, of landelijk: een verhoging van de belasting op leidingwater in ruil voor geld voor onderwijs. Het levert de overheid altijd net iets meer op dan dat de burger ervoor terugkrijgt. Een andere aanpak is zo eenvoudig, want wanneer de overheid de uitgavenkant reduceert, waar is dan het argument om belastingen te verhogen?

Het klinkt als populistisch gepraat, maar tal van regelingen zijn te noemen om de overheid en haar financiën, zonder dat de burger het slachtoffer wordt, efficiënter uit te voeren. Immers levert een lastenverzwaring per definitie een verslechtering van de economie op, dus komt er überhaupt minder indirecte belasting binnen (de consumptie daalt immers door een kleinere portemonnee). In Alphen liggen bijvoorbeeld de woonlasten nu nog rond het gemiddelde, maar vele partijen willen de lasten van de burger met opschaling van de gemeenten weer verhogen door ze op te schroeven en gelijk te trekken met duurdere gemeenten Boskoop en Rijnwoude. Dit betekent ook dat het voor ondernemers nog minder aantrekkelijk wordt om zich in Alphen aan den Rijn te vestigen en er hoeft niet te worden uitgelegd wat dat voor consequenties heeft voor de leefbaarheid en werkgelegenheid in de gemeente.

Leefbaarheid
Een essentieel te noemen probleem in Alphen aan den Rijn is het niet te erkennen van problemen in bepaalde wijken. De landelijke overheid screent de leefbaarheid per gemeente en per buurt, maar doet dit op een onverantwoorde manier. Hierdoor denkt de lokale politiek niet te hoeven ingrijpen. Toch is iedereen het erover eens dat er bepaalde wijken zijn waar de oplossingen niet in digitale databases staan geformuleerd, maar zo werkt de mens dan ook niet, al is dat voor de mislukte bestuurscultuur van de afgelopen jaren moeilijk te geloven. Databases zijn handig voor de statistieken, maar worden in de hedendaagse samenleving gebruikt om gedrag uit af te leiden en patronen te ontdekken in cultuur en uiting ervan. De gedragscultuur van diverse groepen kunnen echter helemaal niet worden afgeleid uit databases overvol met statistiek, al willen we dit nog zo graag.

Het is tijd dat het bestuur afstand neemt van meters van de Rijksoverheid die ons beelden laten zien van wijken waar de leefbaarheidsscores erg hoog zijn. Want terwijl elke inwoner erkent dat de problematiek in sommige wijken de omvang begint te krijgen van Rotterdam-Zuid, is er nog geen bestuurder geweest die het uitspreekt. Wat het nog erger maakt is dat wanneer je de wijken eens ingaat en de mensen een bezoekje brengt, dat ze de oplossingen al voor je klaar hebben. De jongeren willen helemaal niet in portieken hangen, maar omdat de buurthuizen in hun ogen te vroeg sluiten, zien ze geen mogelijkheid zich aan ongewenst gedrag te onttrekken. Een simpele oplossing ligt voor de hand, neem een jongere uit de wijk in dienst en stel hem verantwoordelijk voort het buurthuis. Belangrijk is het feit dat je iets dicht bij de mensen organiseert, zo worden ook jongeren een keer betrokken.