Andere Blogs

Alphen aan den Rijn -

Net zoals zovelen, worstelde Robin Williams met depressie. Ik ken mensen in mijn directe omgeving die daar ook mee worstelen. Het is moeilijk. Heel moeilijk. Niet alleen voor hen, maar voor hun hele omgeving. Soms zie je een glimps van de mens achter de depressie. Dat zijn de goede dagen. De dagen waarop we weer hoop hebben, geloven in beterschap, dat ook zij gelukkig zijn en dat het leven de moeite waard is om te leven.

Dan zijn er de andere dagen. De dagen waarop niets iets uit lijkt te halen. Of je iemand nou een peptalk geeft, een schouder om op uit te huilen, een schop onder de hol of er gewoon voor iemand zijn, door stil naast ze te zitten. Het lijkt weinig tot geen effect te hebben. Dat is het enge gedeelte. Het gedeelte waar ook jij de hoop begint op te geven. En ik denk zij ook, zo voelt het althans,

Ik ben nog nooit depressief geweest. Niet op de manier waarop mensen 'depressief' worden gediagnostiseerd. Dus het is heel moeilijk om te begrijpen wat er nou precies omgaat in de geest, omdat je er nooit echt geweest bent. Natuurlijk heb ik slechte dagen gekend, wie niet? Maar dat is niet bepaald hetzelfde, nietwaar?

Uiteraard kende ik Robin Williams niet persoonlijk, maar hij leek een goed leven te hebben. Goede carriere, waar hij volgens zeggen de meeste tijd erg veel plezier aan beleefde. Een lieve vrouw, lieve kinderen. Financieel stabiel. Allemaal factoren die voor ons belangrijk zijn, mentaal in ieder geval. Kennelijk was het niet genoeg. De demonen in zijn hoofd waren sterker. Wat gebeurt er dan in die geest? Wat gaat er mis? En is dat iets wat we kunnen 'fixen' met medicijnen?

Daar ben ik nog niet van overtuigd. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet tegen medicijnen. Ik ben wel een persoon die vind dat medicijnen zoveel mogelijk een middel zouden moeten zijn en niet het einddoel. Als dat mogelijk is. Er zullen altijd mensen zijn die niet zonder medicijnen kunnen om te overleven, hetzij voor fysieke kwalen als voor mentale. Soms moet je leren leven met het gebruik van medicijnen. Maar is dat misschien onderdeel van het probleem? Dat we niet weten hoe we moeten leven met medicijnen? Ligt de focus verkeerd? Ik denk dat bijna alle mensen die gediagnostiseerd worden met een mentale ziekte, wel een vorm van therapie krijgen, dat mag ik hopen althans. Met of zonder medicijnen. Maar is depressie gerelateerd aan gebeurtenissen in ons leven of is het een 'state of mind'? En niet gerelateerd aan wat voor gebeurtenis dan ook.  

Als het de laatste is, gaat therapie dan helpen? Of blijft de basis, de depressie? Zo ziet het er soms uit voor de buitenstaander.

Ik heb niet de antwoorden, laat ik daar duidelijk over zijn. Dit zijn puur mijn eigen vragen, mijn gedachtenspinsels over hoe zoiets vreselijks nou werkt. Ik hoop dat iemand, er ooit, achterkomt.

Ik wens je een goede reis, Robin Williams, ik zal je lach missen. Je bracht veelvuldig een lach op mijn gezicht. What Dreams May Come? Ik hoop voor jou dat het prachtige dromen zijn, dromen die een lach op je gezicht brengen.