Blogs over Alphen

Alphen aan den Rijn -

Toen ik jong was, kreeg ik af en toen iets nieuws. Maar ik kreeg ook kleding van een ander. Zo cirkelde er in onze buurt een zak rond met kledingstukken van kinderen die hier uitgegroeid waren. Van mijn nichtje kwam de zak bij ons. Wij haalden er wat uit, deden er wat bij en de zak ging weer naar een volgend gezin. Het 'recyclen' zoals tegenwoordig wordt aangemoedigd, was toen al aanwezig. Geen mens die zag dat het tweedehands (of derdehands) was. Ik was blij als ik iets stoers van mijn nichtje had en mijn moeder was nog blijer, want het scheelde haar enorm in haar toch al niet zo ruime budget.

Toen ik naar de MAVO ging, begon het 'merken' verhaal een beetje. Sommige kinderen liepen in de nieuwste trends en duurste mode. Iets waar de meesten alleen maar van konden dromen. Maar ja, wilde je 'erbij horen', had je jezelf toch maar 'aan te passen'. Velen waren hier niet toe in staat, maar ook niet in geïnteresseerd. Wat resulteerde in soms gênante situaties, waarin plaatsvervangende schaamte zijn intrede deed.

Zo kwamen sommige klasgenoten glunderend en apetrots met nieuwe kleding op school. Geen dure merkkleding, maar kleding die goed en bovenal betaalbaar voor de ouders was. Mijn hart kromp ineen als ik dan reacties hoorde als: "Jemig, wat heb jij nou voor iets stoms aan. Afschuwelijk." Ik begreep maar niet waarom ze dit zeiden. De kleding was toch nieuw, netjes en schoon? Oké, het was misschien niet mijn smaak, maar zij waren er blij mee. En dat was toch de bedoeling? De teleurstelling op het gezicht en het verdriet in de ogen vergeet ik nooit meer.

En dus gebeurde het dat ik kinderen zag met nieuwe kleding waarvan ik wist dat zij onherroepelijk uitgelachen zouden gaan worden. Voordat ook maar iemand iets kon zeggen, complimenteerde ik hen met hun nieuwe outfit. Of het nu mijn smaak was of niet. Ik bedacht altijd: Als ze straks een negatieve reactie krijgen, zullen ze altijd in hun achterhoofd hebben, dat de eerste reactie positief was. Hopelijk zal de teleurstelling dan minder zijn. Het motto: 'Je hebt een stem en mag van je laten horen, maar doe het respectvol', hanteerde ik sowieso altijd. Maar ik begreep ook, zelfs als jong meisje al, dat je niet altijd alles kon zeggen. 

Na de Mavo kwam ik op het MBO. Hier werd nergens naar gekeken. Hoe iemand er uitzag, hoe iemand zich gedroeg, het maakte niet uit. Zo had ik in de klas een college meisje en een punk meisje. Zij gingen respectvol met elkaar om en niemand (ver)oordeelde. Wat een verademing!

Naarmate ik ouder werd, begon ik het fenomeen 'erbij horen' steeds meer te verafschuwen. Je kleding en gedrag aanpassen aan de mensen met wie je omgaat? Te zot voor woorden. Mijn idee is juist.. blijf jezelf. Daar kom je verder mee. Want eeuwig een rol spelen, dat houdt geen mens vol.

Zo had zoonlief vanaf de kleuterklas tot groep acht een meisje in de klas, waar ik altijd vol bewondering naar kon kijken. Zij was gek van petten en hoeden. En die droeg ze dan ook. Niets of niemand kon haar tegenhouden. Geweldig vond ik dit. Vooral omdat ik het zo leuk vond dat zij deed en droeg wat ZIJ leuk vond en niet keek naar wat een ander er van vond. Nou, petje/hoedje af hoor! Ik hoop dan ook dat zij op het voortgezet onderwijs dezelfde lijn blijft volgen door gewoon zichzelf te blijven. Oftewel geweldig uniek!

Nu zit zoonlief op het Ashram College. Hier loopt een meisje met knalroze haar. Geweldig vind ik dat. Op jonge leeftijd gewoon je hart volgen, zonder dat je jezelf druk maakt over wat een ander van jou denkt. Het getuigt, in mijn ogen, van een sterk karakter en doorzettingsvermogen.

Wat is het toch jammer dat maar weinig mensen dit durven/doen. Ook kinderen. Of zal ik zeggen JUIST kinderen. Want hoe mooi is het dat je al van jongs af aan niet een kopie van een ander bent, maar gewoon jezelf kan zijn. Durft te zijn. 

Ons motto hier in huis is altijd: "Als je maar lang genoeg jezelf blijft, dan wordt je vanzelf bijzonder!"