Politiek - VVD

Alphen aan den Rijn - De afgelopen tijd heb ik wat voorbeelden gehoord en gelezen van politieke lafheid en dapperheid.Als je tegen de leden van je partij zegt dat je je tegen de wens van de leden houdt aan een afspraak die je hebt gemaakt, getuigt dat van politieke dapperheid. Natuurlijk, Diederik Samsom weet ook dat als hij bij de VVD aanklopt om de strafbaarheid van illegalen van tafel te krijgen daar een tegenprestatie tegenover staat. Maar toch, het vergt politieke moed om niet mee te gaan met het sentiment van je leden, die overigens willens en wetens hebben ingestemd met het huidige regeerakkoord, de tranen komen dus wat laat.Lafheid is het als je bang bent om op het oog impopulaire maatregelen te nemen uit angst voor stemmenverlies. Ik doel hierbij op ingrepen in het basispakket van de zorgverzekering en in de voorzieningen van de WMO/AWBZ.De medisch specialisten hebben de suggestie gedaan de second opinion (deels) door patiënten zelf te laten betalen. Wind van de NPCF heeft gelijk als ze zegt dat veel second opinions voorkomen kunnen worden door goede communicatie tussen arts en patiënt. De wetenschap dat landelijk met richtlijnen wordt gewerkt en dat patiënten besproken worden in teams van vaak meerdere ziekenhuizen, stelt patiënten vaak reeds gerust. Dat laat onverlet dat veel second opinions ten onrechte worden gevraagd, en dat het voorstel van de specialisten dus te billijken is. Maar politieke partijen zien niets in het plan. Zelf betalen voor SOA-testen, voor merkgeneesmiddelen ipv generieke middelen, voor hulpmiddelen voor gezondheidsproblemen die tot het normale ouder worden gerekend kunnen worden, voor huishoudelijke hulp, voor anticonceptiemiddelen, voor geneeswijzen waarvan niet is bewezen dat ze werkzaam zijn. Stuk voor stuk verdedigbare voorstellen om de kosten in de hand te houden. De column van Rosanne Hertzberger in het NRC van 4 mei, Stofzuigende staat, is mij uit het hart gegrepen. De (verzorgings)staat heeft teveel hooi op haar vork genomen en elke poging de lading hooi te verminderen wordt afgedaan als onacceptabel, mensonwaardig et cetera. Het vergt politieke moed om deze sentimenten te negeren.Dapper is de wat onhandige poging van Halbe Zijlstra de functie van de Eerste Kamer aan de orde te stellen. Was de Eerste Kamer voorheen een 'chambre de reflection' die de kwaliteit van wetgeving toetst (niet voor niets heeft de Eerste Kamer 'slechts' de mogelijkheid een wetsvoorstel terug te sturen naar de Tweede Kamer), is zij thans verworden tot een pressiemiddel van de oppositie in de Tweede Kamer dat de wenselijkheid van wetgeving toetst. Gevolg: vormeloze compromissen die geen oplossing voor wat dan ook zijn. We glijden af naar het bedenkelijke niveau van de VS waar de Senaat en het Huis van Afgevaardigden elkaar de tent uitvechten waardoor er bijna niets tot stand komt (zie de recente ontwikkelingen tav het wapenbezit, geen letter wetgeving dienaangaande heeft het gehaald). Dat vraagt om een dappere daad: de regering dient een voorstel in conform het regeerakkoord zonder compromissen richting oppositie (tenzij dat wezenlijk iets toevoegt aan het voorstel en het niet verwatert) en de coalitie in de Tweede Kamer stemt voor het voorstel. Dat voorstel wordt vervolgens aan de Eerste Kamer voorgelegd, benieuwd wat deze gaat doen. Als dat voorstel wordt teruggestuurd, niet vanwege de slechte kwaliteit, maar vanwege de onwenselijkheid, hebben we een groot probleem. De Eerste kamer is niet op aarde om het werk van de Tweede Kamer over te doen! Ik ben benieuwd.Tenslotte: ik raad mijn collega-raadsleden, maar ook onze criticasters aan deze column eens te lezen: Tot de volgende keer.