Blogs over Alphen

Alphen aan den Rijn - Vorig jaar was de vuurdoop en die was uiterst geslaagd (zeker voor mij met een derde plaats), dus de tweede editie kon niet uitblijven. De start bij de Leidsche Schouw is nu al legendarisch: als de trein verderop gepasseerd is en het voetgangerslicht springt op groen, dan is het tijd om te gaan. Al vrij snel zat ik in een kopgroepje van vier man dat zich los had gemaakt van ‘het pak’. In het begin kletsten we nog wel wat, niet veel later werd er toch wel serieus doorgelopen. 

We liepen richting de Albert Schweitzerbrug en de dame die op de fiets mee was waarschuwde ons: er stonden auto’s stil, de brug moest wel op zijn. En ja hoor… stonden we dan. Voordeel: je kon even uitrusten. Nadeel: je raakt uit je ritme en de achtervolgers konden zo wel erg makkelijk dichterbij komen. Dit geintje kostte me anderhalve minuut. Ongeveer.

De slagboom was nog niet omhoog of wij vieren gingen verder waarmee we bezig waren: lekker doorlopen en weer voorsprong pakken op de rest. Na een kilometer of 8, sloeg de kopgroep uit elkaar. Ik kwam op de derde positie en zag de twee voor mij gestaag weglopen. Eenmaal langs de volkstuinen van de Ridderbuurt leek ik dichterbij te komen en hoorde ik ook de voetstappen van nummer vier niet meer. Oeh, als ik toch eens in de buurt zou kunnen blijven en dan de laatste kilometer nog proberen…

Op het golfterrein loste de uiteindelijke winnaar de nummer twee en liepen we allemaal op zo’n 100 meter van elkaar vandaan. Bij de Aarbrug moesten we via de trap omhoog onze weg vervolgen. Ik zag dat de koploper dat even vergeten was, dus schreeuwde ik, met zowat mijn laatste adem inmiddels, dat hij met de trap omhoog moest. Gelukkig voor hem hoorde hij mij. 

Na de fly-over (stijl kreng) en een stukje Rietveldsepad, mochten we rechtsaf het Ravelijnpad op. Toen was het klaar met de pret. Wind en regen keerden zich tegen ons en ik had daar de meeste moeite mee van de drie: de koploper en de nummer twee liepen verder bij mij vandaan. Gelukkig had ik te horen gekregen dat ik flinke voorsprong had op nummer vier.

Terug onder de N11 door, was het laatste stuk aangebroken richting de finish. Toen ik de partytent zag staan, kon ik nog een (hele) kleine versnelling plaatsen en mocht ik juichend, volledig uitgeput en doorweekt tot op de onderbroek als derde over de finish. Met een tijd vergelijkbaar met die van vorig jaar, maar dan met wachten voor een brug.

Als over dertig jaar blijkt dat deze wedstrijd inderdaad een klassieker geworden is, dan kan ik mijn kleinkinderen vertellen dat ik bij de eerste twee edities maar mooi op het podium geëindigd ben!