Blogs over Alphen

Alphen aan den Rijn -

Mees en Moes, zo heten ze. Overdag slapen ze, ‘s nachts rennen ze met veel kabaal de trap op en af. Tussen het slapen door proberen ze hun eigen staart te vangen, werken ze onverschillig en vies kijkend wat brokken naar binnen, maken ze ruzie of gaan ze op de schone was liggen om dan heel charmant hun eigen intieme plekken schoon te likken. Verder doen ze geen ene fuck. Tot op heden hadden ze ook alle reden om niets uit te voeren. Maar het einde van hun alleenheerschappij is in zicht.

Met dank aan mijn heldin, Hare Koninklijke Hoogheid Hélène Oppatja. Want precies twee weken geleden is men eindelijk gestart met de bouw van een dierenasiel aan het Rietveldsepad. Over een week of zes is het klaar. En dan is het dus afgelopen met: ‘Dit ga ik dus niet eten hè, pik. Rot 's op met dat huismerk van je en ga eens even heel snel Whiskas voor me halen, idiote koopjesjager!’ Dan krijgen die verharende terroristen een enkeltje Rietveldsepad kado als ze met een blik vol minachting de brokjes van Perfekt naast hun bak op de grond gooien of mij ermee bekogelen.

Als Mees dit jaar geboren was, had hij zomaar één van de eerste asielzoekers kunnen zijn. Zijn naam is afgeleid van het Franse ‘maison’, wat - voor de mavo’ers – ‘huis’ betekent. Er is een verklaring voor. Mijn vriendin raakte in augustus 2009 in gesprek met een hoogbejaarde dame. Er was een zwerfkat in de buurt van de Rijnstreekhal die ze af en toe eten gaf, maar niet in huis wilde nemen. De dame was namelijk bang dat ze niet nog negen kattenlevens bezat. Dus ging mijn vriendin - zo'n typisch 'kattenmens' - op pad. Niet op zoek naar Jozef of Mary Poppins, maar naar Swiebertje. 

En ja hoor, ze vond het katertje, nog geen jaar oud. Grijs met wit, hoog op de poten, enigszins debiel ogend vanwege een afgebroken hoektandje en sterk vermagerd. Swiebertje ging met m'n vriendin mee naar huis. Had ik trouwens nooit goed gevonden als het geen kat was, maar dat terzijde. Diezelfde avond bleef ik bij haar slapen. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, lag er ineens een zwerver op m’n been. Die had 's nachts even besloten dat een bed lekkerder ligt dan een kartonnen doos met handdoek. Ik kon hem geen ongelijk geven.

Hij merkte dat ik wakker was en even schrok hij. Zijn felgroene kattenogen stonden wijd open, hij stond op en keek een paar seconden verdwaasd en verschrikt om zich heen. Daarna keek hij me weer recht aan, knipoogde met beide ogen en ging opnieuw liggen met z’n kop en voorpoten op m’n been. ‘Ik blijf hier maar, denk ik zo.’ Daarna viel hij al spinnend weer in slaap. Mees is nooit meer weggegaan. Er is geen ander baasje gelokaliseerd en inmiddels is hij  - gechipt en al - ruim drie jaar verlost van zijn dakloze bestaan. 

Zelfs de onverbeterlijk arrogante Felis catus kan dus wel wat mazzel gebruiken. Voor al die andere Swiebertjes ben ik dus blij met Alphens’ kakelverse dierenasiel. En voor deze ene keer dus ook met mevrouw Oppatja. Je zou d’r bijna een kopje geven... Miauw!