Blogs over Alphen

Alphen aan den Rijn -

Gelukkig maar dat ik van een oudere generatie ben. Zo oud dat ik vroeger nooit iets geweten heb van Internet en alle rampzalige ideeën  die daaruit voortgekomen zijn. In de loop der jaren is aan alle kanten geprobeerd om ook mij daar deel van uit te laten maken. Deels is dat ook wel gelukt. In de vorige eeuw, wat ben ik toen al tekeer gegaan. Cistron was mijn profider. Ik chatte er lustig op los met jan en alleman. Gek werd je er toen al van. We hadden gelukkig nog geen Facebook of Twitter om andere mensen tot op het bot te beledigen. Het is dat ik verplicht ben om een Facebook account te hebben anders zou ik dit stukje niet kunnen plaatsen. Zeer tot mijn ongenoegen trouwens. Ik zal het echter niet op de spits drijven want ik besef, zelfs als ouwe  vent, dat je niet meer zonder kunt. Je zou in de vergetelheid verdwijnen. Ieder jongmens  moet zich op internet kunnen profileren anders stelt hij/zij niets voor. Zou dat geluk heten?

Mijn geluk is dat ik nog in de oude tijd terug kan denken toen geluk nog heel gewoon was. Er zijn maar weinig mensen nog in leven  die zich er op kunnen  beroemen  om gedanst te hebben  op de tonen van orkesten als Boyd Bachman of Duke Ellington in de begintijd van Avifauna. Noem dat maar geen geluk hebben. We waren nog maar net heelhuids uit de oorlog gekomen. Een jaartje Indonesië had ik er al op zitten met vliegtuig en boot. Zodoende had ik de halve wereld al gezien. Ik werd daar nog een blanda genoemd en voelde me er niet door gegriefd. Met groot genoegen  hebben we altijd onze baboe's vereerd. Zij waren als rotsen in de branding om zich aan vast te klemmen en onze troep schoon te houden. En daarna zal je maar met hardhouten olifantjes uit Colombo thuis komen.

Toch kreeg mijn optimistische kijk op onze wereld onlangs nog een gevoelige knauw. Hoor ik toch Fred Teeven zeggen dat hij al dat gerommel met die briefjes voor 'Volk en Vaderland' gedaan had. Alsof ik een schop tegen mijn ballen kreeg. Ik kromp in elkaar van ellende. De leus van de NSB en Mussert in de oorlog. Dit wilden we nooit meer horen. De goede man zal wel te jong zijn om te beseffen welk een rampzalige herinneringen dit bij veel ouderen zal oproepen.

Toch wil ik niet in mineur eindigen. Zelfs met hozanna! Hoor ik toch deze middag ineens een doffe plof op de deurmat. En jawel hoor, daar lag het Magazine Alphens.nl. Met trillende handen pakte ik het op. Wat zwaar en wat een mooie uitstraling. Mijn verwachtingen waren hooggespannen maar nog lang niet hoog genoeg zoals bleek. Ietwat schroomvallig en nog ongewis van wat me te wachten stond, sloeg ik de eerste bladzijden om en werd met stomheid geslagen. Niet van angst of ellende maar juist door het summum van geluk en genot. Onze Lonneke met blonde krullen en een stralende lach kijkt ons aan met een blik van: 'zie je nou wel hoe mooi ik ben'. Alle goeds voor Jurre overigens want hij mag er ook wezen. Een dag om nooit te vergeten.