Blogs over Alphen

Alphen aan den Rijn -

Ter herinnering vandaag een blogje dat ik een paar jaar geleden schreef toen een collega van ons filiaal in Kenia, Alphen bezocht:

Mijn vader was vroeger keurmeester van vee en vlees. Slagers kochten hun koeien en varkens vaak op de veemarkt in Leiden. Als jongen ging ik wel eens mee als mijn vader daar ter plaatse de dieren een eerste, zogenaamde levende, keuring gaf. Dieren, waarvan je aan de buitenkant al kon zien, dat ze ziek waren mochten niet geslacht worden. Ik kan me nog herinneren dat we naar de Beestenmarkt gingen, waar een deel van het vee onder overkappingen stond. Boeren onderhandelden met kopers over de prijs. Ieder bod en tegenbod werd bekrachtigd met een keiharde klap in elkaars hand. In de cafés rond de markt zaten de mensen ’s morgens vroeg al een borrel te drinken nadat de zaken gedaan waren.

Later verhuisde het spektakel naar de nieuw gebouwde Groenoordhallen. Weliswaar een veel moderner omgeving, maar verder dezelfde mensen, dezelfde beesten en dezelfde handelingen.  Niet dat het daarmee eentonig was, integendeel. Er zijn maar weinig plaatsen en situaties te bedenken, waar zoveel ingrediënten voor kleine en grote momenten aanwezig zijn.

In het restaurant, dat helaas niet de charme van de cafés in de stad had, was het ’s morgens toch gezellig. Een prachtig contrast vormden de obers, keurig zwart-wit gekleed met bijbehorende strikje, met hun klanten in stofjas en strontlaarzen. Misschien waren de Groenoordhallen, wel het eerste voorbeeld van een succesvolle multiculturele samenleving. Turkse en Marokkaanse veehandelaren zaten hun koffie te drinken midden tussen de oer-Hollandse boeren, voordat Nederland zelfs maar integratie als “probleem” op de politieke agenda had gezet. Als het om kennis van zaken en de handel gaat, vallen grenzen weg.

Zelden ben ik zo trots geweest op mijn vader als ooit in Leiden. Op het buitenterrein stond een buitengewoon grote stier te wachten op transport. Het beest was vastgebonden aan de hekken, waar de dieren tegenaan stonden. Hij was met één van zijn achterpoten over het hek gestapt, maar omdat het touwtje aan zijn kop te kort was, kon hij de grond niet bereiken. Terug ging ook niet goed, waardoor zijn ballen stevig klem waren komen te zitten. Hij had pijn en was wild geworden. Iedereen liep er gewoon voorbij. Diervriendelijkheid was niet de sterkste kant van de meeste bezoekers. Mijn vader die het zag, deed er wel wat aan. Onverschrokken liep hij op de enorme stier af en hielp hem zijn poot terug te trekken over het hek. Plotseling bleef wel iedereen staan. Ik glimmen natuurlijk.

Niet lang voor de definitieve sluiting van de veemarkt, ben ik vanuit Alphen eens met een collega uit Kenia naar Leiden gegaan. Hij was programmeur, maar thuis, in het Massai-gebied, hadden ze ook een boerderij met van die magere Afrikaanse koeien. Ik dacht dat hij al dat welvarende Hollandse vee wel interessant zou vinden. Op de parkeerplaats begon hij al een boer te fotograferen die een koe haalde uit het aanhangertje achter zijn auto. Zijn camera was nog niet digitaal, maar met een filmrolletje, dus je moest zuinig zijn op het beperkte aantal opnames. “Er komt nog veel meer”, waarschuwde ik hem, waarop hij antwoordde: “thuis geloven ze me nooit, als ik vertel dat boeren in Nederland in een Mercedes rijden!”