Blogs over Alphen

Alphen aan den Rijn -

Om het maar gelijk te zeggen: het was ouwe jongens krentenbrood. U begrijpt wel dat ik ook aanwezig was. Niet dat ik tot die incrowd behoor maar je loopt zo wel eens iemand tegen het lijf en dan maak je een praatje. En soms lukte dat best goed. Ik liep Wil tegen het lijf en daarna een praatje met Gerard. De goede verstaander weet wel over wie ik het heb. De minder goede vraagt zich af: welke Gerard? Ik zag er 2 maar ze lullen je allebei ondersteboven. Ik heb er een plaatje van (foto). Deze is met een andere hotemetoot van onze plaatselijke coryfeeën in de VOA. Ik vroeg wie de hoogste in rangorde was en toen wezen ze naar elkaar. De derde (van de foto) bleek Leidenaar te zijn, had er ook iets mee te maken maar kwam meer voor de hapjes en drankjes neem ik aan. Dat kwam ook wel door de buitengewoon verfijnde kwaliteit en opmaak van de hapjes. Kosten noch moeiten waren bespaard. Beslist geen centen maar euroknallers.

De andere Gerard die ik aantrof behoeft geen betoog. De vijand van Thorbecke want hij heeft zijn hele pleintje op de schop gegooid. De man draait zich om in zijn graf. Maar gedane zaken nemen geen keer dus we gooien er maar een schop zand over. Geen strand geen ijsbaan meer. Toch had hij niet over belangstelling te klagen. Het moet met voorbedachte rade gedaan zijn maar ook zijn gade maakte in een schitterende outfit haar opwachting. Het is maar goed dat we hier nog geen “Keulse” toestanden hebben. Het werd juist een vrolijke boel en de dames konden zonder bezwaar op minder dan een halve meter benaderd worden zonder de kans te lopen van hun slipje beroofd te worden. Ik voelde me daar heel gelukkig bij. Bezat en bezadigd keerde ik huiswaarts. In Alphen kan gelukkig nog veel en dat zullen de overmatig aanwezige Boskopers en Rijnwoudenaren tot in de vezels van hun ziel moeten toegeven.

Thuisgekomen werd ik vergast op een geweldige partij damesvolleybal. Weliswaar nipt verloren van de Duitsers maar dat is inmiddels recht getrokken. Die partij had voor hetzelfde  geld op het plein voor de Keulse Dom of het Hauptbahnhof gespeeld kunnen worden want de getinte toeschouwers hadden nooit het lef gehad om die dames lastig te vallen. Wat een gepassioneerde meiden zijn dat. Na elk punt dat er gescoord was sloegen ze zich bont en blauw en rukten zich bijkans de kleren van het lijf.  Evenals de tegenpartij trouwens. Dat schijnt gewoonte te zijn. Het dames handbalteam kan er ook iets van heb ik gezien. Van hetzelfde laken een pak. Ze sloegen elkaar bijkans het ziekenhuis is. Toch heb ik puissant genoten. Ja wie niet? Ik zwelgde van geluk bij de aanblik van al die dartelende hotpants. Mijn avond kon niet meer kapot.