Blogs over Alphen

Alphen aan den Rijn -

Opa en oma waren 50 jaar getrouwd. Dat wilden ze vieren. Met de hele familie. De tien kinderen, hun kleinkinderen en achterkleinkinderen en iedereen van de koude kant. Allemaal een lang weekend ergens in Europa. Het hotel en de reis werden door het bruidspaar betaald, eten en drinken was voor eigen rekening.

Het waren al ouwe mensjes, dus de kinderen moesten het onderling maar gaan regelen. Nou, nou, wat een gedoe was dat. Sommige wilden de natuur in, anderen wilden juist naar de grote stad. Een paar neven en nichten wilde naar Monaco, maar de Christelijke tantes moesten niks hebben van dat  gokken. Ome Rob bleef liever in Nederland. Daar moesten we veel trotser op zijn, zei hij. Inge en haar vriendje wilden het liefst musea en theaters bezoeken. Tante Ankie bleef liever thuis.  

Hoe moesten ze daar nu uitkomen? Een stemming bracht geen uitkomst, want iedereen wilde iets anders. Die slimme oom Ruud met veel kinderen en kleinkinderen en dus veel stemmen achter zich, ging praten met 2 broers en een zus, die ook een groot nageslacht hadden.

“Als wij nu met zijn vieren en onze gezinnen een plan maken en elkaar steunen, dan hebben wij de meerderheid en kunnen we alles doordrukken wat we willen”, zei Ruud. Niemand van ons heeft zin in de bossen of dat reisje langs de Rijn van tante Wil. Onder elkaar komen we er wel uit. Zo gezegd zo gedaan. Ze spraken af dat het Rome zou worden. Ome René wilde naar het Vaticaan, Ruud de bruggen bezichtigen, Michel naar het stadion van Lazio Roma en tante Hélène ging het om de cultuur.

Ze hadden nog net niet geboekt toen de crisis kwam. Het pensioen van opa werd gekort, een paar nichtjes raakten hun baan kwijt en sommige gezinnen hoorden ineens bij de minima. “Laten we het iets goedkoper doen. Amsterdam is toch ook mooi?” opperde neef Gerard. Dominique, dat alternatieve ding, was het er helemaal mee eens. Minder vervuiling dan wanneer ze met het vliegtuig zouden gaan. Ome Jo, een eenvoudige fabrieksarbeider, was het er helemaal mee eens. Het leven was al duur genoeg.

Je zou toch denken dat 020 een prima alternatief was, maar nee hoor. Ruud wilde per se een brug zien over de Tiber en niet over de Amstel. Tante Hélène liep te stampvoeten, dat het haar beloofd was dat ze naar het Colosseum zouden gaan. Geen Rijksmuseum gilde ze. Hoewel René de Westerkerk ook mooi vond en Michel de Arena nog nooit van binnen had gezien, waren ze loyaal. Zo gijzelden ze elkaar met hun afspraken.

De rest van de familie had zich allang neergelegd bij het feit dat de reis naar een culturele stad ging. Het enige dat ze wilden was een beetje aanpassing aan de crisis, maar de vier hielden voet bij stuk. Zij hadden toch de meerderheid? Ze lieten zich hun dure reisje naar Rome niet afpakken. Met de rest hadden ze niks te maken.

Machiel van der Schoot